NEW YORK'TA TÜRK DENİNCE İLK AKLA GELEN İSİM

Uzun yıllar New York Polis Teşkilatında üst düzey görev alan Erhan Yıldırım, 11 Eylül’den sonra Müslümanların üzerinde artan baskıyı kırmak adına mücadele etti. Yenisafak.com'un özel serisi Saklı Kalanlar'a konuk olan Yıldırım, hazırladığı kitapçıklar ve Akademi'de verdiği eğitimlerle polislere İslam'ı anlattı.

1973 yılında Almanya'da dünyaya gelen Erhan Yıldırım, ortaokul ve lise dönemini geçirdiği Türkiye'de üniversiteyi kazanamadı. Yıldırım'ın hayatı, ailesi tarafından dil öğrenmesi amacıyla Amerika'ya gönderildikten sonra mücadeleyle geçti. Uzun süre geçimini sağlamak adına çöp kamyonları ve marketler başta olmak üzere çalışan Yıldırım, üniversitede İşletme bölümünü okuduktan sonra 1998 senesinde New York’ta Müslümanlara hizmet edecek ilk cenaze şirketini kurdu.

Aynı yıl gönüllü polis oldu, 2006 yılında ise görevi resmileşti ve New York Polis Teşkilatının Müslümanlardan Sorumlu Toplum Koordinatörü olarak atandı.

- Erhan Bey, biz sizi 'New York'ta ara bulucu Türk, Amerikalılar ve Müslümanlar arasındaki köprü, New York Polis Teşkilatının tepedeki 6 isminden biri' başlıkları ile tanıyoruz. Fakat sizi hiç tanımayanlar için Erhan Yıldırım kimdir? Sizden dinleyelim...

Çok önceleri benim bir çalışma arkadaşım var bunu eklemek istiyorum, "Erhan Türk gibi uyur, Türk gibi gezer, sizin Amerika'daki Türk Büyükelçisi gibi bir büyükelçi edasıyla devamlı Türkiye'yi temsil eden bir kişi" olarak hep söylerdi benim yakın çalışma arkadaşım onu buradan anmak istiyorum. Siddique Wai, yıllar önce yine öyle bir belgeselde kullandı ve beni de çok mutlu ve onore etmişti. Ben bununla her zaman gurur duydum, hiçbir zaman Türklüğümden, Müslüman kimliğimden, hiçbir zaman bundan ödün vermedim. Benim için çok güzel onur verici bir yaşam hayatı oldu. Yıllarca, Almanya'da doğdum, büyüdüm. Frankfurt şehrine yakın bir kasabada daha sonra ortaokul ve liseyi okuyabilmek için, Türkçeyi öğreneyim daha yakın Türk kültürü ile büyüsün diye beni yurt dışına gönderdiler. Türkiye'ye geldim. Üniversite imtihanlarını kazanamayınca Amerika'ya döndüm. Orada hem dil eğitimi için gittiğim Amerikan hayatında ama tabi hiç kimse kırmızı halı sermedi. Öyle bir zaman geldi ki bazen beş kuruş, beş kuruş kutu kolaları toplayıp, geçim sağlamak için, çöp kamyonlarında çalışan bir arkadaşınız olarak, hem Amerika'yı tanımak hem de Amerika'da ki o yaşam tarzına ayak uydurabilmek için. O zaman ki popülaritesi olan şeylerden birisi de benzin istasyonlarından birinde çalışmaktı. Bende nedense bir türlü çalışmak nasip olmadı, benzin istasyonunda çalışmak, ama onun harici her şeyi yaptım. Yani Çinli süpermarketlerde çalıştım, Çinceyi öğrendim. Yani herkesin bu hayat tarzında gittiği ülkedeki çok enteresan şeyler olmaz. Ben belki dolu dolu yaşadım. Yani Norveçlisiyle tanıştım, Bangladeşlisiyle tanıştım. Her kültürle o New York'un atmosferiyle ciddi manada çok zengin bir kültürün içinde büyüdüm, bana çok şey kattı. Ama hiçbir zaman kendi kimliğimden, kendi kişiliğimden ödün vermedim. Belki plan yapmadım, hayat tarzımda bir plan olmadı. Üniversiteye gittim, iki sene okudum. Ondan sonra dil okuluna gittim bunu yapacağım derken bir baktım ki, kendi çevremde o atmosferde çalışmam gereken neydi? Araba kullanarak çocukları toplamak, camiye getirmek onlara Türkçe öğretmek için uğraşmak, gazetecilik için Amişler'e gidip onlarla mülakat yapmak yani orada bir Türk-Kültür bir dergimiz vardı orada Fetih Dergisi diye. Birçok ülkeme böyle katkıda bulunacak, ülkeme faydalı olacak, kendimi de tanıtabileceğim, insanlarla interaktif bir ilişki içerisinde olabileceğim birçok aktiviteye katıldım. Onlardan en önemlisi herkesin de malumudur, Türk günü yürüyüşleri. Bizim Ermeni diasporasında diplomatların ölümünden sonra Türk günü yürüyüşleri başlıyor Amerika'da ve o yürüyüşlerin içinde ciddi manada aktif olarak 1994 Mayıs itibarıyla, aktif olarak görev aldım ve başkan yardımcılığına kadar geldim. 1999'da bir deprem oldu Türkiye'de, o deprem esnasında benim dikkatim çeken bir şey oldu. Sivil toplum örgütlerinin Amerika'da ne kadar önemli olduğu dikkatimi çekti ve bu sivil toplum örgütlerinden, Belediye Başkanı ile oradaki diyaloğumuzla dedi ki, "Ne istiyorsanız söyleyin şu anda hemen yapacağız." Türkiye içinse sizden ricamız, Türklerin arasına girin birlikte olalım, oradan bir basın toplantısı düzenledik ve bugünlerde de anacağımız 18 Ağustos deprem içinde ilk gün, belki benim içinde yıl dönümü gibi oluyor bugün ve o gün ben ilk defa canlı yayınlarda Türkiye için neler yapılması gerektiğini böyle Amerikan halkına teker teker anlattım. Orada, benim her şeyim orada değişti aslında. Yani interaktif olmam, insanlarla diyalog içerisinde olmam, yabancıların ne kadar daha sıcak ve sempatik davranması, işte benim haklarımın olduğunu bilmem, bu benim biraz dikkatimi çektiği için interaktif olmaya başladım. Karakollarla devamlı istişare, belediye başkan yardımcıları bizi devamlı toplantılarına çağırıyor.

"Yapabileceğimiz bir şey var mı?" diye soruyorlar. Yani 8.5 milyonluk bir New York içerisinde, Türk nüfusu ne kadar az olsa bile, Müslüman toplumu çok fazla ve bu Müslüman toplumun fazlalığından dolayı da haklarımızın neler olduğunu bilmek ya da neleri yapabileceğimi öğrenebilmek gerçekten efsaneydi.

1999 yılından itibaren yine bulunduğum yerde ben cenaze firması kurdum çünkü Amerika'da ki Müslüman toplumunun en önemli ihtiyaçlarından birisiydi. Hiç kimsenin böyle, biraz da cesaret edemediği, Amerika'yı biz yanlış tanıyoruz. Bunu çok açık ve net söylüyorum. 50 eyalet denildiği zaman, 50 devlet olduğunu anlaması gerekiyor herkesin. Çünkü her devletin ayrı bir kanunu vardır, dünyada da öyledir. Eyaletler de aynı şekilde çalışır. Yani devlet sistemi gibi çalışır, herkesin kendi özel teşkilatı vardır, itfaiye birimi vardır. Sağlık, Milli Eğitim her eyalet kendi bölgesinde bir devlet sistemiyle, ahengiyle çalışır Amerika'da. Bunu dikkate alarak cenaze firmasını ilk defa New York'ta İslami Cenaze Hizmetleri diye kurdum.

- Neden bu cenaze şirketini kurma ihtiyacı duydunuz?

Şimdi uzun yıllar, tabii cenaze firmasını kurmak sebebinden bir tanesi de, Amerika'da ölümler oluyor, gurbettesiniz, uzun bir mesafe. Aslında hikayenin başlangıç kısmı da çok yıllar öncesine dayanıyor. Mesela Ahmet Ertegün diye biliyorsunuz, çok büyük bir sanatçı, ünlü yapımcı, prodüktör abimizin babası vefat ettiği zaman 1950 yıllarında cenazesi aylar sonra Türkiye'ye ulaşıyor. Bu hikayeyi de duymuştum o zaman, ama biz göçmenler olarak, Amerika'da yaşayan Türkler olarak, bizim cenazemiz hep böyle yabancı cenaze evlerinden, Yahudilerin cenaze evlerinden, Hristiyanların cenaze evlerinden aracılığı ile kaldırılıyordu. Ben de bunlara şahit oldum, cenazeleri camilere geldikçe arkadaşlar, hadi Erhan gel yardım et, bu işi yapalım falan deyince başladım cenaze yıkamaya. Bir sene iki sene aynı zamanlardı, o yurtta kaldığım zamanlar, caminin yurdunda.

Hep cenazelerle ilgileniyordum, oranın temizlik işleri vs. her şeyi yaptığım için bu cenaze işi de bir, iki, üç, dört, derken elim alıştı. Biraz da böyle işte rahatlıkla yapıyorum. O arada bir hocam dedi ki, "Ya Erhan bak bu iş özel bir iş, herkes yapamıyor, beceremiyor, sen bunu işte nasıl yapıyorsun?" Birde o zamanlar da savaş zamanıydı. Arnavutların, Makedonların, Boşnakların cenazesi yurt dışına gidemiyordu. Çok zor şartlar vardı. Çünkü o Yugoslavya devleti, esnasında biz o cenazelerin aracılığı ile gönderilmesi gerekiyor ama büyükelçiler gelemiyor ülkeye, yazıya imza atamıyor, neyse. Bir, iki, üç, dört derken bu şirketi ben kuracağım dedim. Orada sevdiğim bir arkadaşım vardı, onunla beraber hazırlıklarımı yaptım, şirketi kurdum. İslami Cenaze Hizmetleri diye Amerika'daki ilk resmi cenaze firmasını kurarak, hem Türk Toplumuna, hem Müslüman toplumuna, hem de bazen Hristiyan Türk toplumuna da hizmet etmek nasip oldu.

https://www.yenisafak.com/hayat/new-yorkta-turk-denince-akla-gelen-isim-erhan-yildirim-3859506